سبکبالان عاشق

به رخت خواب ها تکيه داده بود.

منتظر ماشين بود؛ خيلي دير شده بود. دانه هاي تسبيحش يک به يک روي هم مي افتاد.

مهدي با آنکه هميشه با ابراهيم غريبي مي کرد، دور و برش مي پلکيد؛ انگار بازيش گرفته بود. ابراهيم هم انگار نه انگار، اصلاً محل نمي گذاشت.

اين بار با هميشه فرق مي کرد؛ آمده بود تا برود. خودش گفت: «روزي که من مسأله محبت شما را با خودم حل کنم، آن روز، روز رفتن من است.»

عصباني شدم؛ گفتم: «چقدر بي عاطفه اي. از ديشب تا حالا معلوم نيست چته!»

صورتش را برگرداند، تکان نمي خورد. برگشتم توي صورتش نگاه کردم؛ خيس از اشک بود.

منوچهر را فقط و فقط براي خودم مي خواستم.

گفت: «بفرماييد، مامان خانم! چشمتتان روشن.»

دوباره اخم کردم؛ گفت: «دوست نداري مامان شوي؟»

طاقتم تمام شد. گفتم: «نه! دلم نمي خواهد چيزي بين من و تو جدايي بيندازد. هيچي، حتي بچه مان؛ تو هنوز بچه نيامده، توي آسماني.»

منوچهر جدي شد و گفت: «يک صدم درصد هم تصور نکن کسي بتواند اندازه ي سر سوزني جاي تو را در قلبم بگيرد. تو فرشته ي دنيا و آخرت مني.»

واقعاً نمي توانستم کسي را بين خودمان ببينم. بعد از گذشت اين همه سال هنوز هم احساسم فرق نکرده؛ اگر کسي بگويد من بيشتر منوچهر را دوست دارم، حسابي پکر مي شوم.

بچه ها هم مي دانند؛ علي، پسرم مي گويد: «ما بايد خيلي بدويیم تا مثل بابا توي دل مامان جا بشويم.»

مي گويم: «نه، هر کسي جاي خودش را دارد.»

ياد«پلاك»بخير كه شماره پرواز بود

ياد«چفيه»بخير كه علامت زهدو برآورنده بسياري از نيازها

ياد«پوتين هاي»بخير كه مشكي بودند اما از پس خود ذره اي تيرگي وتاريكي برجاي نگذاشتند

ياد«لباس هاي»بخير كه ازبس عزيز بودند خدا زمين را به رنگ آنها آفريد.

ياد«بي سيم»بخير كه رابط دلاور مردان وآسمان بود

ياد«مين»بخير كه سكوي پرواز بود

ياد«گلوله ها» بخير كه قاصد وصال بودند

ياد«سنگر»بخير كه مفصل ترين ميهماني اش وخلوص را بدون خرج هاي كلان ترتيب ميداد.

كوتاهي كرديم ،فريب خورديم

فراموش كرديم

شهدا شرمنده ايم